Ik las laatst in de krant dat Nederland 90000 daklozen telt
Waarschijnlijk zijn het er ruim meer. Als je als dakloos meetelt zij die dan wel een adres hebben maar eigenlijk geen woning, en van vrienden naar familielid hoppen. Zeker als je illegalen en dakloze arbeidsmigranten uit oost Europa meetelt.
De afgelopen 10 jaar is het aantal daklozen in Nederland toegenomen van 40000 tot 90000. Men kan dit niet los zien, van het beleid van de afgelopen jaren. De participatiesamenleving , de liberalisering van de woningmarkt, en het afbreken van de sociale woningbouw.
Voor velen in Nederland zijn woningen onbetaalbaar geworden. Niet zozeer voor degenen die (al jaren) hun huurwoning of eigen huis hebben. (De grote meerderheid van Nederland) . Wel voor degenen die zich moeten invechten op de woningmarkt.
In Amsterdam is een huur van €1000 en hoger voor een klein appartementje vrij normaal. De wachttijd voor sociale woningbouw is meer dan 15 jaar. Zit jij in een kleine flexbaan met een hoge huur dan heb je pech. Word je ziek of werkeloos, dubbelpech.
De verharding van de samenleving waarin men aan zijn vezels voelt dat marktwerking de oplossing van alle problemen is, en waarin men zijn plek moet verdienen, leidde ook tot de keiharde fraudebestrijding van de onderkant van de samenleving waarvan de toeslagenaffaire nu 1 voorbeeld is.
Het leidt er ook toe dat mensen makkelijker door de mazen van het sociale vangnet vallen. Kom je dan in de schulden dan kan je uit je huis gezet worden. Om dan weer je leven op de rails te zetten is een bijna onmogelijke opgave.
Weinig partijen maken zich echt hard voor daklozen. Daklozen stemmen namelijk niet! Dus aan hun steun heb je vooralsnog niets. Ook sociale woningbouw zat jaren in het verdomhoekje. Men heeft zelfs de minister voor volkshuisvesting afgeschaft want die was niet meer nodig. De meeste partijen hebben het probleem van de woningnood pas vrij recentelijk ontdekt. Niet verrassend, vlak voor een verkiezing.
Bedenk als je gaat stemmen dus welke partijen de afgelopen 30 jaar aan de knoppen hebben gezeten. VVD voorop, daarna CDA, PvdA, D66, CU, PVV en de LPF, (maar die is ter ziele ) .
Zij zijn verantwoordelijk voor het afbreken van de sociale woningbouw, de huidige woningnood, en het bestaan van 90000 daklozen in dat superrijke en waanzinnig gave land. Waar een prins meer dan honderd woningen heeft en daar nauwelijks belasting over betaalt
Maar 1 voordeel heeft het wel om dakloos te zijn. Begreep dat ze zich niet aan de avondklok hoeven te houden.
Ik hoop dat forumleden die zich druk maken om de woningsituatie in Cuba , dat ook in Nederland doen. Maar ok dit is geen Nederlandforum. Laten we het over daklozen in Cuba hebben.
Zijn er daklozen in Cuba? Nee, in theorie niet. Elke cubaan heeft anders dan in Nederland een woonadres. Dus zo gezien heb je geen daklozen. Maar de praktijk is anders. Als je als dakloos ziet: iemand die structureel op straat of in opvangscentra slaapt, dan moet je vaststellen dat er daklozen zijn . Weliswaar zijn dit Cubanen die officieel een woonadres hebben waar ze in theorie zouden kunnen slapen. Maar aan een theoretisch bed heb je weinig.
Dus ik ben het met everdine: Ja in Cuba zijn daklozen.
Daklozen, staan, ook in cuba, aan de rand van de samenleving.. Officieel heten zij deambulantes. In de volksmond worden zij Busos genoemd . Buso wat letterlijk duiker betekent zijn de daklozen die hun bestaan bijeen scharrelen in het vuilnis . Vandaar de naam duiker. Ze duiken in het afval.
Voor het grootste deel gaat het om mensen met diverse problemen, zoals alcoholisme en psychiatrische stoornissen.
Hun relatie met de familie is vaak ernstig verstoord. Waardoor terugkeer naar hun woonadres in de praktijk niet mogelijk is. Er zijn in Cuba opvangcentra voor deambulantes. In die zin wordt het bestaan van daklozen ook erkend, en wordt er weldegelijk hulp geboden door de staat. In cuba zie je daklozen met name in de steden. Op het platteland is de sociale cohesie veel groter waardoor mensen minder snel door de mazen vallen.
Ik heb het idee dat het aantal daklozen gegroeid is in de afgelopen 15 jaar. De aantallen daklozen zullen nog steeds beduidend lager liggen dan in Nederland en zijn niet te vergeleken met de rest van Latijns Amerika. (straatkinderen bestaan niet in Cuba) Maar het is in mijn ogen een groeiend probleem wat ik indirekt koppel aan groeiende sociale ongelijkheid.
Let wel . ik praat over de periode vanaf 2003 die ik zelf heb meegemaakt in Cuba. Vanaf 2003 tot pak m beet 2018 nam de welvaart en rijkdom in Cuba zichtbaar toe. Maar het was ook een periode waarin ik de ongelijkheid en de verschillen tussen Cubanen zichtbaar heb zien toenemen . In de steden als la Habana en toeristische plaatsen was deze groeiende ongelijkheid het meest schrijnend zichtbaar.
In plaatsen als viñales of trinidad zag je het in de booming jaren van het toerisme 2014- 2017. De grotere mogelijkheiden om een casa particular, restaurant of andere zaak te beginnen werd maximaal uitgebuit. Het leidde tot een economische boom, maar ook tot afname van de sociale cohesie en snel groeiende verschillen in welvaart. De winkels werden leeggeschaapt door de nieuwe middenstanders die een commisietje betaalden aan winkelpersoneel . Op de markt stegen de prijzen doordat de middenstanders hogere prijzen konden betalen. De daadwerkelijke koopkracht van de armsten nam daardoor af. Verhalen kwamen mij in Trinidad ter ore in 2017 van bepaalde scholen die steekpenningen aannamen waar dan enkel de rijke kinderen van b.v paladareigenaren naar toegingen. Los niños de papa y mama. Natuurlijk een vloek tegen alle revolutionaire idealen.
De Cubaanse jongere in flitsende merkkleding met modieus kapsel . nieuw model smartphone, die zijn vakanties doorbrengt in een all inclusive hotel in Varadero. op weg naar een afspraak in een dure bar die langs een buco loopt die ondertussen in het vuilnis aan het graven is naar buit.
Dit plaatje zal in de jaren 80 ondenkbaar zijn geweest maar is nu in steden dagelijkse realiteit.
Ook de komende jaren vrees ik dat het risico van een verder groeiende ongelijkheid binnen Cuba op de loer ligt.
SALUDOS DE REISBEGELEIDER
Waarschijnlijk zijn het er ruim meer. Als je als dakloos meetelt zij die dan wel een adres hebben maar eigenlijk geen woning, en van vrienden naar familielid hoppen. Zeker als je illegalen en dakloze arbeidsmigranten uit oost Europa meetelt.
De afgelopen 10 jaar is het aantal daklozen in Nederland toegenomen van 40000 tot 90000. Men kan dit niet los zien, van het beleid van de afgelopen jaren. De participatiesamenleving , de liberalisering van de woningmarkt, en het afbreken van de sociale woningbouw.
Voor velen in Nederland zijn woningen onbetaalbaar geworden. Niet zozeer voor degenen die (al jaren) hun huurwoning of eigen huis hebben. (De grote meerderheid van Nederland) . Wel voor degenen die zich moeten invechten op de woningmarkt.
In Amsterdam is een huur van €1000 en hoger voor een klein appartementje vrij normaal. De wachttijd voor sociale woningbouw is meer dan 15 jaar. Zit jij in een kleine flexbaan met een hoge huur dan heb je pech. Word je ziek of werkeloos, dubbelpech.
De verharding van de samenleving waarin men aan zijn vezels voelt dat marktwerking de oplossing van alle problemen is, en waarin men zijn plek moet verdienen, leidde ook tot de keiharde fraudebestrijding van de onderkant van de samenleving waarvan de toeslagenaffaire nu 1 voorbeeld is.
Het leidt er ook toe dat mensen makkelijker door de mazen van het sociale vangnet vallen. Kom je dan in de schulden dan kan je uit je huis gezet worden. Om dan weer je leven op de rails te zetten is een bijna onmogelijke opgave.
Weinig partijen maken zich echt hard voor daklozen. Daklozen stemmen namelijk niet! Dus aan hun steun heb je vooralsnog niets. Ook sociale woningbouw zat jaren in het verdomhoekje. Men heeft zelfs de minister voor volkshuisvesting afgeschaft want die was niet meer nodig. De meeste partijen hebben het probleem van de woningnood pas vrij recentelijk ontdekt. Niet verrassend, vlak voor een verkiezing.
Bedenk als je gaat stemmen dus welke partijen de afgelopen 30 jaar aan de knoppen hebben gezeten. VVD voorop, daarna CDA, PvdA, D66, CU, PVV en de LPF, (maar die is ter ziele ) .
Zij zijn verantwoordelijk voor het afbreken van de sociale woningbouw, de huidige woningnood, en het bestaan van 90000 daklozen in dat superrijke en waanzinnig gave land. Waar een prins meer dan honderd woningen heeft en daar nauwelijks belasting over betaalt
Maar 1 voordeel heeft het wel om dakloos te zijn. Begreep dat ze zich niet aan de avondklok hoeven te houden.
Ik hoop dat forumleden die zich druk maken om de woningsituatie in Cuba , dat ook in Nederland doen. Maar ok dit is geen Nederlandforum. Laten we het over daklozen in Cuba hebben.
Zijn er daklozen in Cuba? Nee, in theorie niet. Elke cubaan heeft anders dan in Nederland een woonadres. Dus zo gezien heb je geen daklozen. Maar de praktijk is anders. Als je als dakloos ziet: iemand die structureel op straat of in opvangscentra slaapt, dan moet je vaststellen dat er daklozen zijn . Weliswaar zijn dit Cubanen die officieel een woonadres hebben waar ze in theorie zouden kunnen slapen. Maar aan een theoretisch bed heb je weinig.
Dus ik ben het met everdine: Ja in Cuba zijn daklozen.
Daklozen, staan, ook in cuba, aan de rand van de samenleving.. Officieel heten zij deambulantes. In de volksmond worden zij Busos genoemd . Buso wat letterlijk duiker betekent zijn de daklozen die hun bestaan bijeen scharrelen in het vuilnis . Vandaar de naam duiker. Ze duiken in het afval.
Voor het grootste deel gaat het om mensen met diverse problemen, zoals alcoholisme en psychiatrische stoornissen.
Hun relatie met de familie is vaak ernstig verstoord. Waardoor terugkeer naar hun woonadres in de praktijk niet mogelijk is. Er zijn in Cuba opvangcentra voor deambulantes. In die zin wordt het bestaan van daklozen ook erkend, en wordt er weldegelijk hulp geboden door de staat. In cuba zie je daklozen met name in de steden. Op het platteland is de sociale cohesie veel groter waardoor mensen minder snel door de mazen vallen.
Ik heb het idee dat het aantal daklozen gegroeid is in de afgelopen 15 jaar. De aantallen daklozen zullen nog steeds beduidend lager liggen dan in Nederland en zijn niet te vergeleken met de rest van Latijns Amerika. (straatkinderen bestaan niet in Cuba) Maar het is in mijn ogen een groeiend probleem wat ik indirekt koppel aan groeiende sociale ongelijkheid.
Let wel . ik praat over de periode vanaf 2003 die ik zelf heb meegemaakt in Cuba. Vanaf 2003 tot pak m beet 2018 nam de welvaart en rijkdom in Cuba zichtbaar toe. Maar het was ook een periode waarin ik de ongelijkheid en de verschillen tussen Cubanen zichtbaar heb zien toenemen . In de steden als la Habana en toeristische plaatsen was deze groeiende ongelijkheid het meest schrijnend zichtbaar.
In plaatsen als viñales of trinidad zag je het in de booming jaren van het toerisme 2014- 2017. De grotere mogelijkheiden om een casa particular, restaurant of andere zaak te beginnen werd maximaal uitgebuit. Het leidde tot een economische boom, maar ook tot afname van de sociale cohesie en snel groeiende verschillen in welvaart. De winkels werden leeggeschaapt door de nieuwe middenstanders die een commisietje betaalden aan winkelpersoneel . Op de markt stegen de prijzen doordat de middenstanders hogere prijzen konden betalen. De daadwerkelijke koopkracht van de armsten nam daardoor af. Verhalen kwamen mij in Trinidad ter ore in 2017 van bepaalde scholen die steekpenningen aannamen waar dan enkel de rijke kinderen van b.v paladareigenaren naar toegingen. Los niños de papa y mama. Natuurlijk een vloek tegen alle revolutionaire idealen.
De Cubaanse jongere in flitsende merkkleding met modieus kapsel . nieuw model smartphone, die zijn vakanties doorbrengt in een all inclusive hotel in Varadero. op weg naar een afspraak in een dure bar die langs een buco loopt die ondertussen in het vuilnis aan het graven is naar buit.
Dit plaatje zal in de jaren 80 ondenkbaar zijn geweest maar is nu in steden dagelijkse realiteit.
Ook de komende jaren vrees ik dat het risico van een verder groeiende ongelijkheid binnen Cuba op de loer ligt.
SALUDOS DE REISBEGELEIDER
